Mike Leigh: “We hebben allemaal wel iemand in de familie die altijd slecht gehumeurd is”
Mike Leigh is terug. Zes jaar nadat hij het epische drama The Peterloo Tragedy regisseerde, een ambitieus project over de gebeurtenissen van het bloedbad van Peterloo dat in 1819 plaatsvond op een plein in Manchester, keert de Britse regisseur terug achter de camera om in My Only Family het routinematige leven van een vrouw die boos is op de wereld te portretteren. De focus ligt op de hoofdpersoon, een lid van een zwart arbeidersgezin dat aan de rand van Londen woont.
De film, die tijdens de laatste editie van het festival van San Sebastian meedong naar de Gouden Schelp, brengt de filmmaker weer samen met actrice Marianne Jean-Baptiste, drie decennia na Secrets and Lies , een van de meest erkende films in Leighs filmografie. De actrice, die een veeleisende rol vol nuances op zich neemt, kruipt in de huid van Pansy, een middelbare vrouw van Caribische afkomst die met een fysieke en mentale pijn kampt die haar ertoe aanzet voortdurend boos en teleurgesteld te zijn over alles om haar heen. Van haar apathische echtgenoot, die niet weet hoe hij haar moet behandelen; een kind dat geen woord zegt, de hele tijd eet en doelloos door de stad loopt, naar de verkoopster in de meubelzaak, naar de tandarts of naar de kassier in de supermarkt. Het is allemaal geschreeuw en verwijten. Wat je een echte mopperkont zou kunnen noemen.
Britse filmmaker Mike Leigh, 82, tijdens de opnames van “My Only Family”
Efe/Bteam-foto'sZe vindt alleen troost in haar relatie met haar zus Chantelle, de enige die haar begrijpt - Michelle Austin, die ook in Secrets and Lies speelde - een alleenstaande kapster met twee dochters die altijd probeert om met een goed gevoel voor humor om te gaan. “Ik wilde het hebben over de relaties tussen mensen, hoe ze spreken en zichzelf uiten, en het belang van genegenheid. Ik dacht dat het een goed moment was om ons te richten op Britse personages met Caribische roots, hoe hun families zijn en wat hun verleden is. "Ik bedoel, dit verhaal is onderdeel van een voortdurende verkenning van allerlei aspecten van wie we zijn, het leven, onze families en al dat soort dingen," vertelde de 82-jarige, ervaren regisseur aan La Vanguardia tijdens zijn bezoek aan het festival van San Sebastian, waar hij ontroerd werd door de "enthousiaste" reacties van het publiek.
Ik maak al mijn films zodat het publiek ze kan zien, dat is het enige dat voor mij telt. Mike Leigh
"Ik maak al mijn films voor het publiek, zodat zij ze kunnen zien, dat is het enige dat voor mij telt," aldus Leigh, die gelooft dat een film als deze niet gemaakt had kunnen worden "zonder deze fantastische acteurs, die erin slagen gewone mensen te spelen." Vooral Marianne Jean-Baptiste. “Voordat we aan Secrets and Lies werkten, hadden we al samengewerkt in het theater. Ik wist hoe ze is, wat ze heeft gedaan en dat ze een buitengewoon gevoel voor humor heeft met het vermogen om zeer extreme gevoelens te bereiken en altijd verder te gaan. Daarom wist ik dat ze Pansy moest zijn.”
Lees ook Mike Leigh: “De Engelse Revolutie kan elk moment plaatsvinden” Astrid MeseguerBarcelona
De actrice is de regisseur oneindig dankbaar voor het vertrouwen. "Acteurs krijgen doorgaans niet de kans om al hun vaardigheden in te zetten om een rol te spelen. Maar Mike werkt samen met de acteur om dieper in het personage te duiken, op een manier die niet mogelijk is als je een script krijgt. Hij creëert samen met de acteur een hele boog aan nuances en dat is geweldig. We hebben ons voorgesteld hoe Pansy als kind was, om haar zo te creëren als ze nu is. "Het was een heel organisch proces", zegt Jean-Baptiste, wiens rol bekroond werd door de New York Film Critics Circle, genomineerd werd voor een Bafta en velen betreuren het dat ze niet bij de vijf actrices hoort die genomineerd zijn voor een Oscar.
Marianne Jean-Baptiste als chagrijnige Pansy
Bteam foto'sDe regisseur van Vera Drake en Another Year weigert openlijk over Pansy's mentale gezondheidsproblemen te praten en zinspeelt op het feit dat zijn films "over een universele menselijke conditie gaan, het is heel triest en heel grappig, want zo is het leven." Ze geeft toe dat Pansy's ontwikkeling als personage vooral afhankelijk is van het verleden dat ze deelt met haar zus, waaronder het rouwproces om hun moeder. "Zij zijn de kop en de munt. Pansy draagt een last uit het verleden met zich mee die we uiteindelijk allemaal in ons leven met ons meedragen. De film gaat over hoe wij in het leven staan. Ze is heel boos op de wereld, en ze is heel boos op zichzelf. De film benadrukt in zekere zin de noodzaak om de tijd te nemen om ons ervan bewust te zijn dat we ons bestaan kunnen veranderen.
De filmmaker verzekert dat iedereen wel iemand kent met de houding van zijn hoofdpersoon. “Ouders, schoonouders, grootouders, ooms... We hebben allemaal wel iemand in de familie die altijd slecht gehumeurd is.” Zelfs hij staat bekend als een chagrijn. En het kan hem niets schelen.
Mijn films gaan over de universele menselijke conditie, ze zijn heel triest en heel grappig, want zo is het leven. Mike Leigh
Pansy zorgt ervoor dat haar huis spik en span is. Ze houdt ervan dat alles netjes is, maar noch haar man, noch haar zoon heeft zin om haar daarbij te helpen. Ze klaagt erover dat ze een dienstbode is. Hij wordt overmand door angst en wil het liefst verdwijnen. “Pansy klaagde eigenlijk over alles. Hij voelt de behoefte om deze dingen te doen, maar tegelijkertijd klaagt hij erover dat hij ze niet doet. "Zo is ze nou eenmaal", zegt de actrice, die niet zo van interviews houdt. "Ik praat niet graag en ik ben nogal een eenling", bekent ze.
Pansy en haar zus in een frame uit de film
Bteam foto'sDe hoofdpersoon vraagt haar zoon ook of hij geen dromen of hoop meer heeft, terwijl zijzelf de hare heeft verloren. Binnen haar familie wordt niet gesproken en heerst er veel eenzaamheid, een thema dat Leigh veelvuldig in haar films aan de orde stelt. “Ze uiten hun echte gevoelens niet, ze praten niet. Ze hebben voortdurend ruzie, maar luisteren niet naar elkaar. Het is een probleem, een wereldwijd probleem. Ik denk dat het endemisch is voor de menselijke conditie en dat het na de Covid-pandemie is verergerd.” De film is een Spaanse coproductie van The Mediapro Studio. “We hebben een fantastische relatie gehad, ze hebben veel respect voor ons werk en hebben zich nooit bemoeid met onze beslissingen”, zegt de regisseur, die zijn nieuwste werk omschrijft als een tragikomische studie van “menselijke sterktes en zwaktes”.
lavanguardia
